آینده(future)

مبهم ترین کلمه ای که همه ی ما آدما در زندگی باهاش سرکار داریم...

درسته همه دم از ساختنش میزنیم ،همیشه بهش فکر می کنیم ،شاید گاهی اوقات ازش بترسیم...

من معتقدم باید به آینده فکر کرد فقط برای رسیدن به چیزایی که دوست داریم . درغیر اینصورت دیگران دارن برامون فکر میکنن دیگه چرا ما به خودمون زحمت بدیم....

درسته همه فکر میکنن به آینده برای به دست آوردن خواسته هاشون،اما حرف من یه چیزه....

اینکه تا چه حد اون خواسته ها برای خودمونن برای خودِ خودِ خودمون؟؟؟ یا تاچه حد برگرفته از دلمونن از تهِ تهِ دلمون؟؟؟

تاحالا بهش فکر کردیم کدوم خواسته در زندگی مال ماست ، کدوم برگرفته از خواسته هایی که خانواده هامون یااطرافیانمون تو سن ما خواسته ی دلشون بوده، والان تبدیل شده به خواسته ی ما ؟؟؟

یا اینکه هدف هایی که داریم کدوم برای به دست آوردن فرد خاصیه؟؟

یک طرفه به قاضی نمیرم، چون ازطرفی افرادی هم هستن که خواسته هاشون برای به دست آوردن دل و محبت کسی نیست بلکه درجهت آزردن دل فردیه!!!

چه حد از آینده ی ما شامل خودخواهیه ،چه حد ازخودگذشتگی؟؟؟

فکر کردن به آینده رو دوست دارم ، من فقط با ترس آینده مشکل دارم...

ولی اگه دقت کنیم می بینیم ترس آینده است که فکر آینده رو میندازه توسرمون یا فکر بیش از اندازه است که ترس آینده رو میندازه به جونمون ، ترس از اینکه نتونیم به اون چیزایی که بهش فکر کردیمو برسیم!!

تاحالا به این فکر کردید به چند درصد از فکر های آینده اتون رسیدین ؟؟؟ آره... یعنی اینکه حالایی که هستید واقعا اون چیزیه که بهش فکر میکردید؟؟؟

پس ترس نشات گرفته از فکره یا بالعکس. قسمتی از افکار صرف ساختن یه تصویر ذهنی از خودآرمانی ماست... 

خودآرمانی یعنی زمانی که ما کاملا به آرزو هامون رسیده باشیم...

میگن هدف و آرزو باهم فرق دارن ولی من میگم هدف ها آرزوی تیکه تیکه شده ی ماست، ما یک هدف رو دنبال میکنیم تا به تیکه ای از آرزومون برسیم...

حالا.... تا چه حد در رسیدن به تیکه ای از آرزوتون موفق بودین؟؟؟