ناگفته ها...

شاید منم باید میگفتم...

شاید واقعا منم مقصرم ...

بعد از شش سال یاد این مسئله افتادم ...

شک به خودم به خوب یا بد بودنم ...

از طرف یه غریبه....

طرح لبخندت باعث شد به خودم بگم برای اینکه انسان باشم سخته ...

 مسئله ای اذیتم کرد ، کاش یه کار اشتباه میکردم که تا این حد عصبانی نباشم... اگه میخوای بگی خودخواهم باید بگم درسته خودخواهم چون مثل خواهرم بودی، هیچ وقت فکر نمیکردم اینطوری شه ، کاش در حقت اینقدر خوبی نمیکردم ، درسته الان من در پلیدانه ترین و بدترین حالتم قرار گرفتم ...  

طرح لبخندت منو یه انسان بد میکنه ، اون روزایی که پا به پات بودم و درنظر نگرفتی ، کافی بود به من زنگ بزنی ، طرح لبخندت اذیتم کرد...

حرفات اذیتم کرد : مریم خودت میدونی چرا همون اول بهت نگفتم؟!

همیشه آدما نسبت به کاری عذاب وجدان بگیرن یا خجالت بکشن نمیگن ...

قبلا گفته بودم امکان داره تو میگفتی مگه من دیوونه ام ! باید بگم من دیوونه ام ، تو باعث شدی  دیگه کسی  برام قابل اعتماد نباشه ، برای ضربه خوردن ازت خیلی نزدیک بهت وایستاده بودم، کاش یه خرده ازت فاصله میگرفتم ، بخدا خیلی درد داشت ....

تو که دیگه باید منو بشناسی هیچوقت نمیذارم کسی از احساساتم خبر دار بشه ، همیشه کنارت می موندم تا تنهایی رو تجربه نکنی ولی وقتی برای اولین بار تا آخر راه باهات نیومدم باید متوجه شده باشی مریم قبلو خودت با دستای خودت از بین بردی ، بدترین حالت من تحقیر شدن و شکستن غرورم بود ، میخوام بهت بگم در بدترین روزای  زندگیم نذاشتم اشکی از چشمام پایین بریزه که دیگران ببینن ، ولی کار تو باعث شد تو خیابون مثل بچه ها اشک بریزم دقیقا همون زمانی که راهمو ازت جدا کردم یک قدم ازت فاصله گرفتم ، خواهر عزیزم هیچ چیزی مثل کار تو منو خرد نکرد....

من فقط نمیخواستم حال بد من تصمیمتو تغییر بده ، صبر و بغضم دقیقا بعد از یه قدم فاصله گرفتن ازت شکست ...

خنده ها و شوخی های اون روزم آخرین کاری بود که میتونستم بعنوان یه خواهر کوچیک تر انجام بدم...

       خوشبخت باشی از طرف مریم (یک غریبه)  

 

مکان امن من....

سلام...

میدونم سلامم به سردی زمستونه دلم سرد نیست حالت عادی داره ولی به طرز عجیبی سرم یخ زده و کلماتی منجمد شده در اون وجود دارن که حتی نمیتونن ذره ای تکون بخورن تا جاشونو به کلمات نو بدن....!

این مدت نبودنم پر شده با تصمیمات تازه از ازدواج نکردن به صورت دائم که مخالفانی داره که بهشون توجه نمیکنم  تا سفرهای طولانی که دوس دارم برم و خیلی چیزای دیگه که این پست را یارای نگهداریش نیست...

علاقه ی شدیدی به تنهایی پیدا کردم تو سطح شهر تو روزای سرد زمستون که هوا زود تاریک میشه تنها قدم  میزدم و فکر میکردم به آینده ای که همچنان درش گم شدم ...

کی گفته شغل به دست آوردن یعنی فقط باید به همون نقطه نگاه کنی ؟ نمیگم مسئولیت پذیر نباشیم نه، میگم محدود نباشیم، چرا میگن برای زن تا همین جا کافیه ؟ من با شغلم نمیتونم زندگی کنم فقط میتونم زندگی روزمره امو بگذرونم تکرار پشت تکرار + بچه هایی که عاشقشونم ...(تاکیدم رو بچه هامه که فقط و فقط عاشقشونم  همین... البته با همین عشق دونفرشون تمام درساشونو به طور کامل افتادن ) 

دقیقا  چهارساعت دیگه کلاسم شروع  میشه ، به عنوان معلم  نمونه بین همکارام تو مدرسه رای آوردم برای ارسال اسمم به اداره ولی به دلیل اختلافات سال گذشته به جای من معلمی که سابقه کار بیشتری داشت رفت ، یعنی سابقه مبنای نمونه شدنه ، البته مدیر مدرسه بهم گفتن خانم... شما بین همکارا خیلی رای آوردین ولی مجبوریم به دلیل اختلافات موجود معلمی که سابقه ی بیشتری داره رو بفرستیم ، و من صادقانه جواب دادم بخاطر رفع کدورت ها واقعا کار درست و قشنگیه و واقعا خودمو اونقدر نمونه نمیدونم :)

ارشد از رگ گردن به من نزدیکه و من  هیچ چیزی نخوندم :( تا یه ماه پیش که میخواستم کلا رشته امو تغییر بدم برم سراغ همونی که همیشه دوس داشتم ولی فعلا زمان مناسبی نیست 

*ذهن من به اندازه همین نوشته ام بهم ریخته است *

تصمیمم برای ادامه اینه که برم پست های قبلی خودمو بخونم ،دلم برای بعضیاشون تنگ شده (البته یکی از پست هام که درباره ی یکی از استادام نوشتمو میخوام حذف کنم ولی نمیتونم آخه به خودم همون اول قول داده بودم هیچ کدوم از پستامو حذف نکنم ولی بدبختی اونجاست که این پست من وقتی اسمشونو سرچ میکنم همون اولا میاد هربار به امید اینکه محو شده باشه اینکارو میکنم ولی متاسفانه  نمیشه 😢 😢 و دیگر هیچ )

حس و حال این روز ها....

الان تو تاریکی محض نشستم دارم فکر میکنم به این چند وقتی که گذشت .... پنج روز دیگه دقیقا میشه یک ماه که معلم شدم ...

بچه هامو دوس دارم ،تشر زدن و داد زدن المیرا ناراحتم نمیکنه ،باعث میشه خنده ام بگیره ، خانم شما بلد نیستینِ مطهره ناراحتم نمیکنه باعث میشه احساس کنم دلم شاد میشه از زبون بازیه دختر کوچولوی تپلم... الان وقتی محمدپارسا میگه خانم وقتی شما توضیح دادین خیلی خوب یاد گرفتم انگار دنیا رو بهم دادن...خسته نباشید و دوستون دارم خانم ، گفتن علی اصغر باعث میشه دلم غنج بره... وقتی فرشته بهم میگه خانم شما مهربون ترین معلمم بودین باعث میشه مثل یه دختر بچه  کوچولو ذوق کنم...(نمیدونستم تا این حد بی جنبه ام)

دلم براشون تنگ شده ،نمیدونستم در عرض دو هفته اینقدر بهشون وابسته میشم ، دلم تنگ شده برای وقتی که تلاش میکردم اسمشونو بگم با اینکه فقط چشم هاشون دیده میشد ....

دلم برای مهدی پسر تخس کلاسمم تنگ شده ... 

معلمی شغل سختیه ، ولی شیرینی هاش بیشتره ، کلاسای غیرحضوری سخته ولی صدای بچه ها انرژی بخشه ...صبح استرس اینکه کلاسم یک دقیقه دیرتر شروع نشه شیرینه ... خانم حاضر گفتن بچه ها صبح و غروب که کلاس شروع میشه خوشیه واقعیه....

ولی با همه ی این ها هر روز سر خونواده غر میزنم که چرا معلم شدم؟ 

الان می فهمم چرا معلمی رو دوست ندارم؟ من میترسم از اینکه آینده ی بچه ای با حرف من خراب بشه میترسم،این بلوف نیست این یه واقعیته ، واقعیتی که از گفتنش ابایی ندارم چه اینجا چه وقتی دارم با خونواده ام صحبت میکنم بیانش میکنم...

من فهمیدم دیوانه وار عاشق بچه هامم ولی از اینکه آینده اشون با کوچک ترین حرفم خراب بشه میترسم....

کلاس پنجم.....

عنوان گویاست ،معلم کلاس پنجم شدم ...

یه روستا در ۱۱کیلومتری لواسان...

دقیقا فردای روزی که پست گذاشتم پریا (هم خونه ایم)زنگ زد بهم گفت که پایه هامون مشخص شده من معلم پنجم ایشون ششم(بهمون دروغ گفتن که کلاس ششم و اولو به ما نمیدن).

برای همین تصمیم گرفتم اینجا بیشتر پست بذارم، انگار بیان گره گشای مشکلاتمه...

بعد از مشخص شدن پایه یه صحبتی با دخترعموم که ۱۱سالشه داشتم و کتابای پارسالشو ازش گرفتم  ،لطف کرد اومد یه توضیحاتی به طور خلاصه درباره کارایی که معلمشون انجام داده  بیان کرد...

باهاش صحبت کردم به عنوان کسی که دانش آموزه چه چیزی از معلمش میخواد،اولین چیزی که بهم گفت این بود که بین بچه ها فرق نذار وقتی دلیلشو گفت خیلی برام جالب بود که بچه ها به چیزایی که اصلا برای ما آدم بزرگا مهم نیست و خیلی راحت از کنارشون میگذریم و رفتار میکنیم به شدت توجه میکنن...

یه چند تا نظری که درباره ی کلاسم داشتمو براش گفتم باهام موافق بود. میگفتم استرس دارم میخندید ،میگفت اصلا سخت نیست معلم ما اینطوری بود از روی درس میخوند اگه متوجه نمیشدیم ،باز میخوند، میپرسید، بعداز تموم شدن هرفصل  امتحان میگرفت، نترس خیلی راحته:))))

محیط ناآشنا ،تنها ،کاری که تاحالا انجامش ندادم همه ی اینا دست به دست هم میدن تا سردرگم باشم ...

و مهم تر از همه موقعیتی که نتونم آینده امو پیش بینی کنم حتی یه درصد نمیدونم قراره چی بشه و این برای من یعنی دیوونه شدن  ....

نمیخوام بهش فکر کنم فعلا میخوام چشمامو ببندم تا این مه که مسیر زندگیمو گرفته نبینم . تا بتونم با سنجیدن محیط و موقعیت جدید تصمیم بگیرم ،برای همین دوس دارم این چند روز زودتر بگذره....

  

من و همه چیز من.....

چارچوب زندگی ....

دقیقا قبل از اینکه یه عنوان انتخاب کنم یه چارچوب چوبی شبیه به یه قاب عکس خالی جلوی صورتم ترسیم کردم به صورت خیالی دستم گرفتم و یه بار سرمو فرو بردم تا ببینم اندازه رسمش کردم یانه !!(خوشبختانه اندازه بود )

بعد دقیقا جلوی صورتم قرار گرفت ، با حرکت چشمام هر ضلع یه قسمت از آینده ای میشه که میخوام ادامه بدم ،زندگیش کنم ، براش وقت بذارم ...

چرخش چشم به سمت بالا خوشحال بودن خونواده ام و هرکسی که کاری بتونم براش انجام بدم ...

چرخش چشم به سمت راست تحصیل...

چرخش چشم به سمت چپ پیشرفت شغلی...

چرخش چشم ها به سمت پایین .......... براش برنامه ای ندارم ، قرار بود این قسمت خودم باشم ولی برنامه ای براش پیدا نمیکنم ، همه ی موارد بالا منم ولی نمیشه خود من باشه ، من با این کارا میخوام در اجتماع فعال تر باشم ، یه جاهایی خودمو ندید بگیرم تا بتونم وجهه اجتماعی خوب کسب کنم این یه واقعیته...

خیلی دوس دارم یه برنامه ی شخصی داشته باشم تا حالم خوب بمونه ولی پیداش نمیکنم ، درسته با همه ی اون موارد حالم خوبه ولی خودم و اهمیت به خودمو پیدا نمیکنم ، من در همه ی اضلاع چارچوب زندگیم هستم ولی منِ کامل نیستم....

داشتم به این فکر میکردم چون به دنبال خوب دیده شدنم فکر میکنم باید خودمو کامل نشون ندم ؟؟؟ولی من نمیتونم دیگرانو ناراحت کنم یا ندید بگیرمشون ، در جامعه باید اول اطرافیانو درنظر بگیرم  بعد خودمو  برای همین باید این ضلع شخصی یه برنامه داشته باشه چیزی که بتونه منِ کامل باشه بدون هیچ کم و کاستی ....

 یه زمانی که من و همه چیز من باشه.....(یه زمان هایی برای خودخواهی)

تولدت مبارک!

نمیدونم وقتی این جملاتو می بینی چه عکس العملی نشون میدی ؟! تمام این جملات همین الان به ذهنم میرسه و اینجا پیاده میشه....

این تبریک به خودته به خودِ خودت ،بهت تبریک میگم چون ازت راضیم ...

تولدت مبارک :بخاطراینکه مشخص تر از پارسال قدم برداشتی ، عاقل تر شدی ، اشتباهی نکردی که ازش خجالت بکشی،باعث ناراحتی کسی نشدی که عذاب وجدان داشته باشی  ....

جوری زندگی نکردی که از این ۳۶۵ روزی که گذشت ناراضی باشی ...

شاید دیگران فکر کنن اشتباه داشتی ولی از نظر من اشتباه نبودن ،بلکه چیزهایی بودن که باید اتفاق می افتادن ...

تو این یه سال اتفاقات خیلی کم بود ولی بود،اگه نبود که زندگی نبود....

بازم تاکید میکنم که فراموش نکنی مریم خانم تو این یه سال اشتباه نکردی ،زندگی کردی...

سالی که گذشت رضایتمو جلب کردی ، پس بازم تولدت مبارک خانم!!

_با خوندنش لبخند میزنم:)

در مسیر معلم شدن.....

نتیجه گزینش خیلی وقته اومده ولی بسی تعجب برانگیز بوده اونم اینکه از منطقه ۱۵تا۱۹تهران منتقل شدم منطقه یک تهران و دوسالی رو باید در روستاهای لواسانات و رودبار قصران  گذر عمر ببینم...

چهارشنبه تعهد ۱۰ساله امو ثبت کردم ولی هنوز برای تست پزشکی نرفتم،هفته پیش دوره های مهارت آموزی ثبت نام کردم  ولی همچنان سیستم درحال ثبت نامو بهم نشون میده ... و نقطه قوت این ماجرا اینه که دوره مهارت آموزیم  تو شهر خودمونه:)

در ساوه.....

به دلیل کار پدر گرامی در ساوه به سر میبریم ماموریتی که سه ماهی شاید طول بکشه ...

دیروز برای اولین بار وقتی با مامانم برای خرید بیرون رفتیم احساس میکردم مردم میفهمن من از یه شهر دیگه اومدم ، نمیدونم چه حسیه ولی حس خیلی مزخرفیه یه جور منو تو دو راهی قرار میداد ،از اینکه مثل زمانی که تو شهر خودمونم بیخیال به  کار خودم برسم یا اینکه نه مراقب باشم دور و برم چه اتفاقی میفته حتی مراقب قدم گذاشتنم باشم .... هرچند موقعیت پدرمم مزیت بر علت میشد....اینقدر حساس بودنو دوس ندارم ،دوس دارم وقتی بیرون راه میرم حواسم به خریدم باشه نه اینکه اونقدر معطوف به خودم باشه  که  پامو کجا میذارم مهم باشه.... خودم برای خودم بزرگش کردم میدونم ...ولی خیلی حس داغونیه ....

و یکی از بزرگترین مشکلات من مسیریابی غلطه...من تو مسیری که چنددقیقه قبل ازش ردشدم گم میشم ،نمیتونم پیداش کنم ، دیروز دوبار مسیرو داشتم اشتباه میرفتم مامانم مسیر درستو بهم نشون داد گفت باید از اینجا بریم...و بعد حرفایی که ازش شنیدم اینکه چطور میخوام تنها زندگی کنم وقتی یه مسیر ۱۰۰متری که رفتم  راه برگشتشو گم میکنم ....

چرا دروغ ....؟

 الان یعنی زمانی که تا حدودی تموم مراحل پشت سر گذاشته شده باید بگم من اصلا به شغل معلمی علاقه ندارم ، هیچوقت از بچگی تا الان به تنها شغلی که فکر نکردم معلمی بوده ... 

دو روز پیش برای مصاحبه گزینش با هزار جور دردسر تهران بودم ...

تو راه همش به این فکر میکردم چرا وقتی علاقه ندارم دارم ادامه میدم ، وقتی رسیدم تهران برای مصاحبه وقتی اون خانم پرسیدن چرا میخوای معلم شی ؟ سکوت نکردم همون لحظه جواب خودمو گرفت ، من دارم ادامه میدم فقط بخاطر اینکه عاشق ارتباط برقرار کردن با بچه هام ... من به معلمی علاقه ندارم چون از تکرار و روتین کار کردن متنفرم ... اونجا فقط تونستم به جواب بدم اینکه من درک درستی از شغل معلمی ندارم فقط اینو میدونم عاشق بچه هام...

من خیلی راحت تر با بچه ها رابطه برقرار میکنم فکر میکنم اونا منو راحت تر می فهمن ، از زمانی که این آزمونو در کمال ناباوری خودم و خونواده ام قبول شدم همیشه به این فکر میکنم که میتونم معلم خوبی باشم ؟! 

معلمی  یکی از سخت ترین مشاغل به حساب میاد، من محصول نمیسازم تا به دست انسان برسه من قراره یه سال زمان زیادی از وقت یه شخصو بگیرم تا راهنماش باشم ... قراره یه ساله یه انسانو بسازم که میتونه از این یه سال به عنوان یکی از بهترین سال های زندگیش یاد کنه یا اینکه یکی از بدترین سال ها ، ساختن خاطره های خوب یا خاطرات بد و تلخ ...امکان داره هر رفتار من بعنوان معلم تاثیر زیادی در آینده یه شخص داشته باشه ...برای همین در هر مرحله این شک مثل خوره منو میخوره که میتونم واقعا معلم خوبی باشم یانه ...

ولی الانم میگم تا خدا چی بخواد، شاید تا چند روز دیگه نتیجه مصاحبه بیاد که رد شدم...

اگه یه پاره آجر داشتین چیکار میکردین؟!

این روزا نگرانه نامهربونی هاییم که مردم می بینن ،نگرانه مادربزرگام پدربزرگم بابام مامانم داداشام ....

نمیخوام بیان کنم چون نمیخوام نگرانی من به نگرانی اونا اضافه بشه ....یه دستم مداده یه دستم پاک کن ....

الان وقت پاک کن  دست گرفتنه....

عنوان مطلب : اگه یه آجر داشتین چیکار میکردین؟!

سوالی که ۵ بهمن روانشناسی که در جلسه مصاحبه ام حضور داشت سوال کرد... اگه فقط یه آجر داشتی چیکار میکردی؟

گفتم : نگه اش میدارم تا اگه یه زمانی اگه ساخت و ساز داشتم ازش استفاده کنم ...

مصاحبه ی تخصصیمو قبول شدم با نمره ی ۹۳/۶... البته نه فقط با همین سوال حدود نیم ساعت جواب سوالاتی رو میدادم که اونجا ازم پرسیدن.... اتاقی که اون روز مصاحبه به سخت ترین اتاق مشهور شد بین مصاحبه شونده ها، اتاق(یک)، وقتی داشتم میرفتم داخل فقط گفتم خدایا خودمو می سپرم به خودت حتی اگه اتاقش شبیه تونل وحشت باشه.... که خدا صدامو شنید..  

دروغ نگفتم تخیلی هم جواب ندادم من فقط سعی کردم واقع بین باشم...

ازم پرسید سال ۱۴۰۴ خودتو در چه جایگاهی می بینی ؟!

اول اینکه قطعا مدرک کارشناسی ارشدمو از یه دانشگاه دولتی خوب میگیرم و خودمو آماده میکنم برای دکترا....

بقیه اش بستگی داره به اینکه از این در برم بیرون چه نتیجه ای برام رقم بخوره .... براساس موقعیتم برنامه ریزی میکنم...

اگه یکی حرفتو نفهمه چیکار میکنی؟!

گفتم : سکوت میکنم.... 

گفت : بدترین جوابه برای طرف مقابلت 

گفتم: وقتی کسی نخواد چیزی رو بفهمه من هر چقدر تلاش کنم به نتیجه نمیرسم ... پس سعی میکنم سکوت کنم ...

گفت : از حقت دفاع نمیکنی ؟ تو خونواده همینطوری ؟!

گفتم: باید ببینم تا چه حد حق با خودمه ....  و بحث خونواده جداست... اگه واقعا فکر کنم به حرفم توجهی نمیشه سکوت میکنم...

وقتی سوال پاره آجرو پرسیدن خانمی که اونجا بود ، بعداز جوابم گفت با اون پاره آجر تو سر کسی نمیزنی ؟! 

تا رفتم جواب بدم آقای روانشناس گفتن ایشون آرومه از اینکارا نمیکنه....

حالا یه مصاحبه دیگه مونده برای صلاحیت عمومی (گزینش ) که تا ببینیم تا خدا چی میخواد ...

تا این وضعیت چطور پیش میره....

امیدوارم خودتون و خونواده اتون در سلامت کامل باشین ....

الان که در قرنطینه اجباری به سر می برین از تک تک لحظاتش برای شاد بودن در کنار خونواده اتون استفاده کنین ، جمعی که شما رو همونجور که هستین دوس دارن بدون هیچ چیز اضافه ای....

حال دلتون خوب....

لبتون خندون....